Από τον Πάνο Σόμπολο
Η Ελλάδα έχει δοκιμαστεί σκληρά τα τελευταία χρόνια από τις δασικές πυρκαγιές και οι μνήμες είναι ακόμα νωπές από το μοιραίο καλοκαίρι του 2007 στην Ηλεία, όπου κάηκαν ζωντανοί 65 συνάνθρωποί μας που παγιδεύτηκαν στις φλόγες. Αυτή η τραγωδία της Ηλείας φαίνεται ότι δεν μας έγινε μάθημα και το κακό συνεχίζεται, καθώς αφανίζεται ο δασικός πλούτος της χώρας μας.
Ασχολούμαι σήμερα με αυτό το φλέγον ζήτημα με αφορμή τις τελευταίες πυρκαγιές στη Ζάκυνθο, την Εύβοια και τη Στροφυλιά Ηλείας, που σύμφωνα με τους ειδικούς οφείλονται σε εμπρησμό εκ προθέσεως, αλλά και με την ευκαιρία της πρόσφατης επίσκεψης του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στη βάση των πυροσβεστικών αεροσκαφών στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Και ναι μεν ο πρωθυπουργός έκανε το χρέος του και εμψύχωσε τους πιλότους, στους οποίους είπε ότι είναι «παράδειγμα ηρωισμού και προσφοράς σε μια εποχή που αξίες και ιδανικά δεν είναι αυτονόητα», οφείλουμε, όμως, και εμείς όλοι από τον μικρότερο έως το μεγαλύτερο να θέσουμε ως βασική προτεραιότητα το περιβάλλον και την προστασία των δασών μας, όσων, βέβαια, έχουν απομείνει. Και για να μπορέσουμε να πούμε ότι συμβάλλουμε με τις όποιες δυνάμεις μας γι αυτές τις ζωτικές προτεραιότητες απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, σκέψης και κουλτούρας θα έλεγα. Θα πρέπει να αλλάξει και η νοοτροπία των τοπικών δημοτικών αρχόντων, καθώς και των τοπικών κοινωνιών.
Η πρόληψη των πυρκαγιών είναι υποχρέωση όλων μας και, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, στο θέμα της πρόληψης θα πρέπει να πέφτει το μεγαλύτερο μέρος της όποιας προσπάθειας. Από τη στιγμή που μια δασική πυρκαγιά επεκταθεί και λάβει διαστάσεις, τα πράγματα δυσκολεύουν όχι μόνο για την Πυροσβεστική, τη Δασική και τα πυροσβεστικά αεροπλάνα, αλλά για όλους μας.
Πολλές φορές η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας με ανακοινώσεις της προβαίνει σε διάφορες συστάσεις προς τους πολίτες, ώστε να αποφεύγεται η επέκταση της πυρκαγιάς στα δάση μας. Πόσες φορές δεν ακούσαμε να μας λένε να μην καίμε ξερά χόρτα και κλαδιά κοντά στο δάσος, πράγμα που οι περισσότεροι τηρούν.
Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να ξεφύγει η πυρκαγιά και την ελέγχουν και φυσικά πλανώνται. Τα δισκοπρίονα, οι συσκευές συγκόλλησης προκαλούν πολλές δασικές πυρκαγιές. Εκείνο, όμως, που κατέχει τα σκήπτρα είναι το τσιγάρο. Εμείς οι θεριακλήδες δεν εννοούμε να σβήνουμε το τσιγάρο μέσα στο τασάκι του αυτοκινήτου μας. Το πετάμε έξω. Αρπάζουν φωτιά τα ξερά χόρτα και η εξάπλωσή της στο δάσος είναι αναπόφευκτη. Αν μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η συντριπτική πλειονότητα των δασικών πυρκαγιών οφείλεται στο τσιγάρο, τότε θα είμαστε καλύτερα. Δεν μιλάω, βέβαια, για τους καταπατητές δημόσιων και δασικών εκτάσεων, που βάζουν σκόπιμα τις φωτιές.
Αυτοί αποτελούν μια άλλη κατηγορία εμπρηστών από πρόθεση και θα πρέπει να τιμωρούνται με τις μεγαλύτερες προβλεπόμενες ποινές. Επειδή, όμως, το καλοκαίρι είναι μπροστά μας ακόμα χρειάζεται να προσέχουμε περισσότερο, να υπάρχει επαγρύπνηση από όλους τους αρμόδιους φορείς, ώστε να σώσουμε όσα από τα δάση μας έχουν απομείνει. Και προς αυτήν την κατεύθυνση έχουμε χρέος να συστρατευθούμε όλοι.
πηγή: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11374&subid=2&pubid=4868815
