Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Μην κόπτετε τα σύμβολα


«Μην καταστρέφετε το πράσινο.
Αγαπάτε τα δέντρα.»
Καθώς τ’ αγαπάνε τα πουλιά και η άνοιξη.

Δέντρα χιμαιρικά, αυθαίρετα,
άρρωστα από αλλοπρόσαλλους ανέμους.
Δέντρα που πέρασαν ξυστά
μες τα ταξίδια σας,
και τα υλοτόμησε
το κοφτερό σας πέρασμα.

Κι αυτά τ’ αειθαλή δέντρα
που ζούνε μες τα κάδρα σας,
τους αναπόφευκτους τοίχους
δαμάζοντας.

Κι εκείνα των αλσυλλίων
τα φιλόσοφα δέντρα,
που τους μικρούς και μεγάλους
-αλλά ποτέ παντοτινούς-
έρωτες επιβλέπουν.

Τόσα και τόσα δέντρα.
Κι αυτό το έξαφνο,
το ένα δέντρο,
σ’ ένα κυνηγημένο δρόμο,
σαν τούτο εδώ, ας πούμε,
το αποστεωμένο δέντρο,
απέναντι στο σπίτι μου
-η ερημιά πάντα στην ώρα της-
γυμνό, θεόγυμνο
-οριστικά χαμένο το παιγνίδι της άνοιξης-
που μια ανωφέρεια είναι για το βλέμμα μου
όταν αρχίζει
πίσω απ’ το παράθυρο
τον τακτικό περίπατό του στο άδειο
-λυπητερά βαράνε τα όνειρα-,
άδειο περίπατο, καμιά συνάντηση,
μόνο το φανελένιο νυχτικό στα σύρματα
τα ξεβαμμένα άνθη του φυτεύει στο άδειο.

Τόσα και τόσα δέντρα.
Κι όλα τα πεπρωμένα,
έμμονα δέντρα,
που επινοήσατε,
που άγνωστο γιατί
δεν έπιασαν
στων επιθυμιών σας τα τοπία,
και τα μεταφυτέψατε
στην ποίηση,
δέντρα συμβολικά.

Μην κόπτετε τα σύμβολα.


ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ